Hoi lieve lezers/vrienden/familie,
Zoals jullie zelf al gemerkt hebben is het weer een tijdje geleden dat ik weer eens een post heb geschreven. Deze keer was echter tijd niet het probleem. Het probleem was en is nog steeds dat ik me enorm slecht voel. En daar ga ik met jullie nu even naar kijken.
Ik ben de laatste tijd gewoon zo ontzettend moe. Ik ben in de war, uitgeput en ik wil gewoon niet meer verder. Mijn hoofd is een rotzooi en het enige dat ik nog kan doen is huilen. Alles wat ik probeer om toch maar vooruit te geraken mislukt. Ik ben bot tegen alles en iedereen zonder dat het mijn bedoeling.
Als je nu een gedachte hebt van hoe mijn leven er aan toegaat, zal een van je eerste gedachten zijn :’werk dan minder hard dan kan je rusten.’ Alleen beseffen deze mensen niet dat het werken voor mij op deze moment een grote uitweg is uit mijn realiteit. Ik ben liever op mijn werk dan op welke plaats dan ook op deze moment. Daar zijn mensen oprecht nog geïnteresseerd in mij en mijn leven.
Op deze moment is er een persoon die letterlijk wel meer weet waarom ik het gewoon niet meer zie zitten. En dit is niet de persoon waar ik origineel alles mee zou willen delen. Op zich zou je denken dat ik tenminste iemand heb en daar heb je gelijk in. Maar het is eigenlijk ergens heel fout dat hij er niets van weet of toch niet veel. Het enige probleem is dat ik bij hem een groot deel mis. Ik mis namelijk het onvoorwaardelijke net zoals ik voor hem heb in eender welke staat ik ben.
Elke morgen word ik boos wakker dat ik er nog ben. Ik wil hier niet meer zijn. Ik ben 21 en ik zie voor mezelf geen toekomst. De toekomst die ik nu tegemoet ga is niet diegene die ik wil. Ik wou deze graag delen maar dat is me blijkbaar niet gegund. Ik ga ze voornamelijk alleen moeten gaan maken.
De meeste onder jullie zullen wel denken dat dit pure aandachtstrekkerij is en dat ik gewoon graag overdrijf. Maar verdomme ik wou dat ik nu eens lekker aan het overdrijven was. Een schreeuw om aandacht is dit sowieso want ondertussen ben ik van kop tot teen gebroken en verder kan en wil ik niet meer.
Alleen ga ik nooit uit dit dal geraken en dat weet ik ook. Helaas heb ik niet veel handen die me meewillen naar boven trekken in mijn dichte omgeving. In therapie gaan is voor mij helaas te duur en om eerlijk te zijn wil ik dit niet echt meer. Ik heb gewoon iemand nodig die mij steunt en er ook voor mij onvoorwaardelijk is. Ik wil terug een volwassentoekomstbeeld zien dat ik de laatste tijd verloren ben. Ik wil gewoon vooral mezelf terug al moet dat dan maar alleen.
Ik wil iedereen bedanken die er voor mij was of nog steeds is. Ik apprecieer het echt. Ik kan jullie nooit nog genoeg bedanken.
Emma
Emma Van Antwerpen 